Het had een leuk en ontspannen weekje moeten worden om de batterijen op te laden voor de rest van het schooljaar. Helaas werden we dinsdagavond gebeld door de arts in het Prinses Maxima Centrum met het allerslechtste nieuws. Dit hadden we nooit aanzien komen. Ok al weet je dat er altijd een kans bestaat dat het terugkomt. Ook de artsen hadden hier geen rekening mee gehouden. De laatste jaren heeft Jade altijd last gehouden van de behandelingen. Ze had last van o.a. vermoeidheid, hoofdpijn en pijn in haar botten maar de bloedwaarden waren altijd goed.
Toch is bij Jade en ook bij ons de knop bijna direct weer omgegaan. Het Prinses Maxima Centrum is de beste plek waar Jade behandeld kan worden. We proberen positief te blijven er is nog een heel kleine kans dat het geen leukemie is. Aanstaande vrijdag krijgt Jade een beenbergpunctie, lumbaalpunctie en een huidbiopt om duidelijkheid te krijgen. Met deze onderzoeken kunnen de artsen heel veel informatie krijgen over de cellen en ook wat soort leukemie het is. Ook krijgt ze vrijdag een eerste chemo ingespoten tijdens de lumbaalpunctie.
De woensdag en donderdag ondernemen we niet veel. Wandelen en klein rondje fietsen in het bos bij het vakantiehuis, een paar bitterballen eten op een terrasje op het vakantiepark en een keer uit eten, veel meer doen we niet. En ondanks dat we er nog een heel kleine kans is dat het geen leukemie is, gaan we toch al dingen regelen en familie, vrienden en collega’s informeren.
Onze familie heeft al een moeilijke tijd omdat opa Jaap op 4 februari met de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht met een herseninfarct en een hersenbloeding. De gevolgen zijn dat hij niet kan praten en eigenlijk niet meer kan lopen. Een heftige periode met een lange opname in het Erasmus MC in Rotterdam. Opa Jaap gaat aanstaande vrijdag naar het verzoringshuis in Goes om te revalideren. Ook voor opa Jaap zijn de vooruitzichten erg onzeker.
Het moeilijkste is om oma Ella te bellen. Ze heeft al zo’n moeilijke tijd en dan moet we haar ook nog vertellen dat Jade weer leukemie heeft. Omdat we niet in Goes kunnen zijn, vraag ik mijn zus om eerst naar mijn moeder te gaan zodat ze niet alleen is als ze het slechte nieuws krijgt. Als ik haar bel, neemt ze in tranen op. Zodra ze mijn zus zag, wist ze al dat er iets niet goed was.
De komende tijd gaat zwaar worden voor iedereen maar gelukkig wonen we dicht bij elkaar!
-Marcel